‘Ik voel me afgescheiden van de realiteit. Ik zit binnen. Buiten, onwerkelijk dichtbij, bevindt zich een extreem overbelast zorgsysteem -en overlijden er elke dag weer veel te veel mensen’. Babette Brands (25) studeert en werkt sinds enkele jaren in Italië. De oud-inwoner van Epe schreef begin april een persoonlijk verslag over de lockdown in haar woonplaats Bologna.
‘Ik lig in bed en kan niet slapen. Buiten is het stil. Wat opmerkelijk is, want ik woon midden in het historische centrum en uitgaansgebied van Bologna, een stad in Noord-Italië waar de échte spaghetti Bolognese vandaan komt. In mijn straat zitten minstens vijf kroegen, maar iedereen drinkt normaal gesproken op straat en dan is de nacht een opeenvolging van geluiden: zingende studenten die net geslaagd zijn, heroïneverslaafden die telkens hetzelfde ‘Amo’(re)’ roepen en groepen jongeren die terugkomen van technofeestjes.
Vlucht
Op 24 februari, toen de eerste besmettingen in de regio Emilia bekend raakten, ‘vluchtten’ vele van mijn klasgenoten naar hun ouderlijk huis. ‘Nu het nog kan’, was het idee. Ik gaf een van mijn vriendinnen die terugging naar Nederland op het laatste moment nog snel mijn masker mee, dat mijn huisgenootje een paar dagen daarvoor had ingeslagen, ‘nu alles nog niet uitverkocht is’, was het idee. Het leek me allemaal zo overhaast, ik zou bijna ‘overdreven’ zeggen. Inmiddels was de universiteit al gesloten en waren alle sportactiviteiten verboden. Nu is het voor mij ook ontzettend lastig om terug te keren naar Nederland.
Mensen kunnen hun dagelijkse gewoonten veranderen als het moet
Later sloten de bibliotheken, werden naast sporten ook de overige evenementen afgelast en nog een paar dagen later konden we elkaar niet meer treffen voor de o-zo-geliefde dagelijkse espresso’s. Zo volgden er, zo leek het, elke dag striktere maatregelen totdat het decreet er kwam dat men niet meer vrij mocht reizen. Op dit moment moet iedere persoon woonachtig in Italië als hij of zij de deur uitgaat in theorie een ingevuld formulier op zak hebben, met daarop persoonlijke informatie en de reden van de verplaatsing buitenshuis. Aangezien ik geen belangrijk werk doe, betekent dit in mijn geval, zoals voor vele anderen, dat we alleen de deur nog uit mogen om naar de supermarkt of de apotheek te gaan. Buiten zijn er alleen op bepaalde plekken geconcentreerde, maar met 1,5 meter afstand, groepen gemaskerde en ‘gehandschoende’ mensen te vinden, die in lange rijen voor de supermarkt en de apotheek staan.
Spanningen
De afgelopen dagen zijn de spanningen soms hoog opgelopen in mijn huis. We zitten nu al een dikke vier weken samen in een kleine ruimte en gaan nauwelijks naar buiten. Alle zorgen en het niet weten hoe lang dit nog zal duren leiden ertoe dat de spanningen soms hoog oplopen. Ruzies gaan bijvoorbeeld over het feit of het vriendje van mijn huisgenoot op bezoek mag komen, of over hoe vaak per week we boodschappen mogen doen. Deze dagen wens ik extra dat ik een hond had, zodat ik deze zou kunnen uitlaten. Maar het zijn maar piepkleine zorgen, dat realiseer ik me.
Ik draai me nog een keer om en denk aan mijn vrienden in Lombardije, met name in Bergamo. De stad, die ik zo’n half jaar lang mijn thuis mocht noemen, kent het hoogste aantal coronabesmettingen van Europa. Ik denk aan de ouders van vrienden die in de ziekenhuizen in het zuiden van Italië werken en soms geen goede maskers en handschoenen hebben. Ik denk aan mijn vrienden die in een vluchtelingencentrum wonen in de regio Veneto en die nauwelijks voorzieningen hebben, maar wel met zo’n tweehonderd mensen dicht op elkaar wonen. Ook denk ik aan Nederland en hoop met heel mijn hart dat ze niet hetzelfde lot zullen treffen als (Noord-)Italië. Dan dwalen mijn gedachten verder af naar mensen en plekken die ik niet direct ken, maar die ook op verschillende manieren verschrikkelijk hard door de pandemie getroffen worden. Deze crisis maakt de ongelijkheid in de wereld nog een keer extra pijnlijk duidelijk voor ons.
Extreem overbelast
Ik voel me afgescheiden van de realiteit. Ik zit binnen en vul mijn dagen met online lessen van de universiteit, muziek, heel veel koken, studeren en sinds kort lessen Japans en Turks op DuoLingo. Buiten, onwerkelijk dichtbij, bevindt zich een extreem overbelast zorgsysteem en overlijden er elke dag weer veel te veel mensen.
Misschien lijkt het een ongepast argument voor dit moment, maar tegelijk ook te urgent om te negeren. Mensen kunnen hun dagelijkse gewoonten veranderen als het moet. Het biedt me een beetje hoop voor de klimaatcrisis die we nu en nog meer in de toekomst het hoofd moeten bieden. Ik word ook blij van alle creatieve initiatieven die mensen op nieuwe manieren met elkaar verbinden. Of het nou beren voor het raam zijn of feestende Italianen op het balkon. Hopelijk kunnen we deze ludieke manier van het creëren van offline en online connecties doorzetten, net als het helpen van de kwetsbaren onder ons. Ik hoop dat op mondiaal niveau ook wereldleiders zullen beseffen dat internationale samenwerking tijdens deze pandemie cruciaal is. Ik geloof dat transparantie, vertrouwen en open communicatie uiteindelijk tot hechtere banden kunnen leiden en zo een basis kunnen vormen voor een toekomst waarin we nog veel meer mondiale crisissen zullen kennen.
Ik mis het leven in de stad. Ik mis de stad. Ik hoop snel weer naar buiten te kunnen. Deel uit te maken van de stad en te helpen daar waar dat kan. Voor nu, om de stilte die eeuwig lijkt te duren te overbruggen, luister ik ‘1 hour Vicini Napoletani che litigano for Relaxing, Sleeping, Meditation’ op Youtube (‘1 uur lang Napoletaanse buren die ruziemaken; om te relaxen, slapen en mediteren)’.
https://www.youtube.com/watch?v=CgVIzt2cAog&t=2272s
Tekst en foto’s: Babette Brands
