We kennen allemaal wel mensen die vroeger bij ons in de buurt woonden of werkten, maar die daarna ‘de wijde wereld’ in zijn getrokken. In de artikelenserie ‘Hoe zou het gaan met?’ vragen we voormalige Veluwenaren naar hun leven ‘in den vreemde’ en hun herinneringen aan hun oude woonplaats. Deze keer spreken we Marloes Achterveld. Zij is enige jaren geleden neergestreken in Chili, waar ze momenteel werk verricht voor een kerk.
Marloes Achterveld woont en werkt samen met haar man Felipe sinds 2½ jaar in Puero Montt, in het zuiden van Chili. “We helpen bij het opzetten van een kerk en ondersteunen de gemeenschap op verschillende manieren”, vertelt ze enthousiast via een soms wat krakerige Zoom-videobelverbinding. “Zo hebben we het jongerenwerk opgezet, het vrouwenwerk en een gebedsgroep.” De werkzaamheden passen Marloes als een handschoen: ze is overtuigd christen en studeerde bovendien maatschappelijk werk aan de VIAA in Zwolle. In het kader van deze studie deed ze haar eerste werkervaring op in het buitenland. “Aan het einde van mijn studie mocht ik onderzoek gaan doen in Zuid-Afrika. Daar werd ik geconfronteerd met een heel andere wereld dan ik gewend was, met veel armoede en verslaving.”
Dienstbaar
In Zuid-Afrika ontstond bij Marloes het idee dat ze een bijdrage zou kunnen leveren aan het oplossen van problemen door haar studie te combineren met haar christelijke overtuiging. “Ik vroeg me steeds meer af hoe ik dienstbaar zou kunnen zijn”, vertelt ze. De kans om dat streven verder te onderzoeken, kwam toen ze via een bevriend zendelingenechtpaar aan de slag kon in Ecuador. “Hier werkte ik een jaar met meisjes en vrouwen die te maken hadden gehad met seksueel misbruik en gedwongen prostitutie.” Het jaar in Ecuador was erg belangrijk voor Marloes. In Ecuador ervaarde ze een verdieping van haar geloof. Het verlangen om evangelisatie- en ontwikkelingswerk te blijven doen groeide. Bovendien ontmoette ze Felipe, met wie ze 3 jaar later trouwde. “Misschien wel een beetje snel naar Nederlandse maatstaven”, glimlacht ze.
Met Felipe werkt ze nu 2½ jaar in het zuiden van Chili. Ze kwamen er terecht op uitnodiging van een stichting die zich bezighoudt met het opzetten van een kerk. Het is dankbaar werk. Tegelijkertijd zijn er natuurlijk dingen die Marloes mist van haar leven op de Veluwe. “De mensen”, zegt ze resoluut op de vraag wat het eerst in haar opkomt wanneer ze aan Nederland denkt. “Je kunt van alles gaan bedenken wat er leuk is in Nederland, maar uiteindelijk zijn het toch vooral mijn familie en vrienden. Ik ben nu op een leeftijd dat vriendinnen gaan trouwen en kinderen krijgen. Het liefst zou ik bij elke bruiloft zijn, maar dat gaat jammer genoeg niet.” Glimlachend: “Ik zou soms gewoon even bij mijn moeder in Oene aan tafel willen zitten met een kopje thee.”
‘Chili heeft het grootste aantal depressies van heel Zuid-Amerika’
Droom
Aan het eind van dit jaar zullen Marloes en Felipe voor enkele maanden in Nederland zijn. Dat heeft een specifieke reden. “We hebben een grote droom”, vertelt ze. “We willen samen met een ander echtpaar een studie- en bezinningscentrum gaan opzetten in Chili. We gaan ons in Nederland oriënteren hoe zo’n centrum eruit zou kunnen zien en wat we zouden kunnen bieden.” Want in Chili bestaan dergelijke centra eigenlijk niet. “Terwijl wij denken dat er heel veel behoefte is aan een centrum waar je even tot stilstand kunt komen en je kunt bezinnen”, zegt Marloes. “Chili heeft het grootste aantal depressies van heel Zuid-Amerika. Het lijkt mij prachtig om mensen te helpen door ze een plek te bieden waar ze zich kunnen bezinnen. Ook zou ik graag iets gaan doen met christelijke counseling.”
Of het daadwerkelijk gaat lukken om het bezinningscentrum op te zetten, is op dit moment allesbehalve zeker. De coronapandemie heeft voor vertraging gezorgd. Toch maakt Marloes een optimistische indruk. “We hebben geleerd dat je de dingen moet aanvaarden zoals ze gebeuren”, zegt ze. “Misschien lukt het, misschien ook niet. We weten het op dit moment nog niet.” Ook de vraag of ze ooit weer in Nederland zal wonen, kan ze eigenlijk niet goed beantwoorden. “Misschien woon ik over een jaar weer in Nederland, misschien over 20 jaar, en misschien wel nooit”, zegt ze. “Over één ding is ze echter heel zeker: haar geloof in God. “We leven in een wereld waarin er heel veel waarheden naast elkaar lijken te bestaan. Maar ik geloof dat er maar één waarheid is. Het christelijke geloof is een prachtig geloof, dat antwoord biedt op alle levensvragen. Ik zeg niet dat iedereen moet geloven. Maar de zendeling in mij hoopt wel dat mensen deze waarheid van het christendom in eerlijke overweging zullen nemen in hun zoektocht naar waarheid.”
Tekst: Henk-Jan Hoekjen
Foto’s: Marloes Achterveld